سیرا پاسکووال مارکوینا ــ
ایران و ونزوئلا دهه‌هاست که در دفاع از حاکمیت و حق تعیین سرنوشت خود در رودررویی با تجاوز بی امان ایالات متحده، استوار ایستاده‌اند. از همکاری‌های فرهنگی گرفته تا همکاری‌های استراتژیک در بخش انرژی، روابط بین این کشورها از آغاز روند انقلاب بولیواری عمیق‌تر شده است. در این مصاحبه، ما با دکتر علی فرامرزی، وابسته فرهنگی سفارت جمهوری اسلامی ایران در کاراکاس و پژوهشگر متخصص در تاریخ و فرهنگ ایران، در مورد پیوندها و همبستگی بین دو ملت، مقاومت آنها در برابر امپریالیسم و طلیعۀ جهانی چندقطبی از دید کشورهای جنوب جهانی سخن گفتیم.
به عنوان وابسته فرهنگی سفارت ایران در ونزوئلا، شما در مقام به‌ویژه مناسبی برای پاسخ به اولین سؤال من هستید: ایران و ونزوئلا چه اشتراکاتی دارند؟
بسم الله الرحمن الرحیم. در ابتدا باید حضور شما در سفارت جمهوری اسلامی ایران را خوشآمد بگویم.
با وجود بعد جغرافیایی، ونزوئلا و ایران پیوندهای عمیق فرهنگی، سیاسی و اقتصادی بسیاری دارند. بیش از ۶۰ سال است که این دو کشور روابط دیپلماتیک خود را که همیشه مبتنی بر احترام متقابل بوده است، حفظ کرده‌اند. هر چند که در دوران برخی از دولت‌ها، این رابطه نزدیک‌تر بوده است، اما در کل، روابط ما، دوستانه و قوی برجا مانده است. امروز، رابطه میان ایران و ونزوئلا، رابطه‌ای مبتنی بر همکاری و همبستگی عمیق است.
من معتقدم که چهار عنصر کلیدی وجود دارد که مردم ما را متحد می‌کند: اول، هر دو ملت به تاریخ و فرهنگ خود افتخار می‌کنند، و هردو در تاریخ و فرهنگ خود تفحص کرده، آن را گرامی داشته و از آن دفاع می‌کنند. دوم، هم دولت و هم مردم این دو کشور امپریالیسم را طرد کرده، و سلطه یا دخالت خارجی را نمی‌پذیرند. سوم، هم ونزوئلا و هم ایران به همۀ کشورها و همۀ ملت‌ها احترام می‌گذارند و خواهان احترام متقابلند. ما به دیگران آسیبی نمی‌رسانیم و از دیگران هم می‌خواهیم که به ما آسیبی نرسانند.
و در نهایت، هردو دولت ونزوئلا و ایران و مردم آنها به آزادی و حق حاکمیت همه کشورها اعتقاد دارند. این یکی از دلایل همسویی هردوی ما با آرمان فلسطین است. رژیم صهیونیستی، رژیمی است تجاوزگر و درپی نابودی مردم فلسطین، و ما در مقابل این جنایتها منفعل و نظاره‌گر نخواهیم بود.
در روز قدس امسال، که آخرین جمعه ماه رمضان است، بیش از ۲۰۰۰ ونزوئلایی در «میدان جوانان» در کاراکاس گرد آمدند تا با محکوم نمودن نسل‌کشی، همبستگی خود را با مردم فلسطین ابراز کنند. سفارت ایران در ونزوئلا به برگزاری این رویداد فرهنگی ـ سیاسی یاری رساند.
کوتاه اینکه، هم ایران و هم ونزوئلا به حاکمیت، احترام متقابل، و همبستگی با ستمدیدگان متعهد هستند. هردو کشور برخلاف برخی از قدرت‌های جهانی، به‌ویژه ایالات متحده، که به هزینۀ دیگران، کسب ثروت می‌کنند، از عدالت و حق همۀ مردم برای تعیین سرنوشت خود حمایت می‌کنند.
هم ایران و هم ونزوئلا هدف تجاوز امپریالیستی، به‌ویژه در معرض اقدامات قهری یکجانبه، قرار دارند. ممکن است درباره اهمیت مقاومت مشترک در برابر امپریالیسم آمریکا صحبت کنید؟
سؤال بسیار مهمی است. انقلاب اسلامی ما سال‌ها پیش [۱۹۷۹] رخ داد و از آن زمان، امپریالیسم کوشیده که از بسیاری جهات به ما آسیب بزند، اما هرگز موفق به درهم شکستن ما نشده است. ونزوئلا نیز از آغاز انقلابش [۱۹۹۸]، حملات مداوم امپریالیستی از جمله تحریم‌ها علیه دولت و مردم خود را متحمل شده است.
دولت‌های ما صلح و رفاه را برای همۀ مردم جهان می‌خواهند، اما امپریالیسم فقط آنها را در انحصار خود می‌خواهد.
این مقاومت و جهان‌بینی مشترک است که ما را گردهم آورده. علاوه بر افتخاری که به فرهنگ و تاریخ خود داریم. عامل دیگری که ما را متحد می‌کند، ثروت سرشار دو کشور از نظر منابع طبیعی، از جمله نفت و سایر منابع انرژی است. این بدان معناست که هیچیک از این دو کشور برای پیشرفت خود نیازی به [ منابع طبیعی] دیگران ندارند.
همچنین شایان ذکر است که ایران هرگز زیر یوغ استعمار نرفته است. بله، ما مورد تهدید و حمله قرار گرفته‌ایم، اما ایران مانند ونزوئلا همچنان مستقل باقی مانده‌است. برای حفظ حاکمیت، باید تاریخ خود را بشناسیم، به مردم خود اعتماد کنیم و از منابعی که خداوند به ما عطا کرده است، محافظت کنیم.
شما به فرهنگ و تاریخ اشاره کردید. روشن است که تجاوز ایالات متحده علیه ایران و ونزوئلا تنها شامل جنبه‌های اقتصادی یا سیاسی نبوده، و بُعدی فرهنگی نیز دارد، آیا شما هم موافقید؟
بله، تجاوز امپریالیستی یک مؤلفه فرهنگی قوی دارد. رسانه‌ها و صنایع فیلمسازی غربی اغلب ما را به‌صورتی غیرانسانی به تصویر می‌کشند. در طول ۴۶ سال از انقلاب، ما نکات زیادی در مورد چگونگی حملۀ امپریالیسم نه‌تنها به اقتصاد، بلکه به فرهنگ کشورها آموخته‌ایم. ما می‌خواهیم این تجربه را با ونزوئلا به اشتراک بگذاریم.
ونزوئلایی‌ها مانند ایرانیان می‌دانند که می‌توان با عزت زندگی کرد و وقتی داستان‌ها و فرهنگ‌هایمان را به اشتراک می‌گذاریم، قدرت بیشتری پیدا می کنیم.
ایران سیاست حمایت از هر دولتی را دارد که به خود ایمان داشته باشد و در مقابل امپریالیسم بایستد.
از طریق سفارت جمهوری اسلامی ایران، به دنبال چه ابتکارهایی برای تبادل فرهنگی هستید؟
ایران و ونزوئلا توافقات فرهنگی مهمی دارند. علاوه بر حمایت از رویدادهایی مانند گردهمایی روز قدس، یکی از مسئولیت‌های کلیدی من معرفی غنای فرهنگی ایران به مردم و دولت ونزوئلا و به نوبه خود، آشنایی بیشتر با فرهنگ ونزوئلا است. هرچه دو ملت یکدیگر را بهتر بشناسند، همکاری بهتری می توانیم با هم داشته باشیم.
ما در دانشگاه‌های سراسر ونزوئلا دوره‌های تدریس زبان فارسی افتتاح کرده و افراد زیادی در این دوره‌ها ثبت‌نام می‌کنند. یکی از بهترین راه‌ها برای آشنایی با یک فرهنگ، یادگیری زبان آن است.
سینمای ایران یکی دیگر از ابزارهای مهم فرهنگی در مبارزه ضد امپریالیستی ما است، زیرا چهرۀ واقعی کشور ما را نشان می‌دهد. ما جشنواره‌های فیلم ایرانی را سازمان می دهیم تا ونزوئلایی‌ها بتوانند با چشم خود ایران را ببینند. ما همچنین نمایشگاه‌های هنری و هفتۀ موسیقی ایرانی را به‌طور سالانه برگزار می‌کنیم، تا ونزوئلایی‌ها بتوانند جنبه متفاوتی از هویت، ریشه‌های موسیقی و سنت‌های ما را تجربه کنند.
همانطور که فرمانده چاوز زمانی گفته بود، وقتی فرهنگ‌های ایرانی و ونزوئلایی به هم نزدیک می‌شوند، ما برای ایستادگی در مقابل امپریالیسم مهیا‌تر می شویم.
همکاری فرهنگی مهم است، اما ونزوئلا در مقاطع حساسی محموله‌های بنزین و مواد رقیق‌کننده نیز از ایران دریافت کرده است. ممکن است در این مورد صحبت کنید؟
در شروع گفتگو، به سیاست ایران در کمک به ملت‌هایی که در برابر امپریالیسم مقاومت می‌کنند، اشاره کردم. ونزوئلا یکی از این ملت‌هاست: کشوری دوست و برادر.
در گذشته، زمانی که رئیس جمهور چاوز زنده بود و ایران با بحران انرژی ناشی از تحریم‌های امپریالیستی روبرو شد، ونزوئلا برای ما نفت فرستاد. این همبستگی اقدام شجاعانهای بود، زیرا ونزوئلا با انجام این کار، خطر تحریم‌ها را به جان خرید.
با همین نگاه، وقتی ونزوئلا به‌دلیل محاصره با بحران انرژی مواجه شد، وقتی مردم ونزوئلا به بنزین نیاز داشتند، ما کاری را که باید انجام می‌دادیم انجام دادیم: تانکرهای پر از سوخت به ونزوئلا ارسال کردیم . حتی با وجود تهدید ایالات متحده به تشدید محاصره و حمله به کشتی‌ها، ما عقب‌نشینی نکردیم. کمک به ونزوئلا وظیفه ماست.
امپریالیسم آمریکا در بحران است، اما خطر آن کاهش نیافته است، در عین حال، قطب جدیدی در حال ظهور است که شاید بهترین نمود آن را می توان در بلوک بریکس مشاهده کرد. نظر شما در مورد این قطب نوظهور چیست؟
امپریالیسم، به رهبری دولت ایالات متحده نیرویی غارتگر و عمیقاً شیطانی است، اما نباید آنرا با مردم آمریکا یکی دانست. عطش آن برای کنترل و غارت، نمونۀ مشابه دیگری در تاریخ ندارد، امپراتوری‌های قبلی چنین ظرفیت تخریبی عظیمی نداشتند.
هدف آنها حکومت بر جهان به هر قیمت است. آنها می‌خواهند منابع ما را غارت کنند، فرهنگ ما را محو کرده و دولت‌های ما را به عروسک‌هایی دستآموز تبدیل کنند. هر ملتی که مقاومت کند، گرفتار غضب آنها میشود. به همین دلیل است که کشورهای مستقل باید گردهمآیند و یک قطب مقاومت جهانی جدیدی را تشکیل دهند. این تنها راه شکست دادن این هیولا است.
بریکس، که ایران اخیراً به آن پیوست، بستری حیاتی برای مقابله با امپریالیسم است. عضویت در بریکس به کاهش لطمات تحریم‌ها بر کشورما کمک می‌کند و به ما امکان می‌دهد اتحادهای معناداری ایجاد کنیم. من معتقدم بریکس برای ملت‌هایی که به دنبال تحکیم حاکمیت خود هستند، به فضایی کلیدی تبدیل خواهد شد.
شر برای همیشه دوام نمی‌آورد. این باوری است که مسلمانان، مسیحیان و مردم سرتاسر جهان از هر دین و آئینی به آن اعتقاد دارند. ما به خدا ایمان داریم و می‌دانیم که با وحدت و اعتقاد راسخ، امپریالیسم را شکست خواهیم داد. ما باید برای تحقق آن با هم عمل کنیم.
ما امیدواریم ونزوئلا به زودی به بریکس بپیوندد. نظرتان در این مورد چیست؟
ما از صمیم قلب از پیوستن ونزوئلا به بریکس حمایت می‌کنیم و امیدواریم که این اتفاق به زودی رخ دهد. ایران تمام تلاش خود را برای کمک به ونزوئلا در دستیابی به این هدف انجام خواهد داد.
در انتها، به مسأله فلسطین بازگردیم، به‌عنوان کشوری در محور مقاومت، تحلیل ایران از این مبارزه چیست؟ از زمان آغاز نسل‌کشی، رژیم صهیونیستی، با حمایت کامل امپریالیسم آمریکا، بیش از یک صد هزار نفر، عمدتاً زن و کودک را کشته و زخمی کردند.
چرا تا این حد این جنگ جنایتکارانه برای امپریالسم اهمیت دارد؟ زیرا آنها نیاز دارند غرب آسیا یا به اصطلاح خاورمیانه را مهار نمایند. این منطقه سرشار از منابع انرژی است و از نظر استراتژیکی در موقعیت مهمی قرار دارد. به همین دلیل است که آنها به ایجاد این دولت صهیونیستی کمک کردند که به نوبه خود هدفش نابودی مردم فلسطین است.
بیش از ۷۵ سال است که فلسطینی‌ها رنج غیرقابل تصوری را تحمل کرده‌اند. اما آنها در عین تحمل این رنج، مقاومت هم می‌کنند. آنها برای عزت و حق حیات در سرزمین خود می‌جنگند. بگذارید واضح بگویم: مسلمانان هیچ مشکلی با یهودیت یا قوم یهود ندارند. مسأله ما با صهیونیسم است، پروژهای سیاسی که با حمایت کامل امپریالیسم، به دنبال محو فلسطینی‌ها از نقشه جهان است.
فلسطینی‌ها نه‌تنها حق مقاومت دارند، بلکه حق دارند آزادانه در سرزمین مادری خود زندگی کنند. قرن‌ها، یهودیان، مسلمانان و مسیحیان در فلسطین با صلح زندگی می‌کردند. این صهیونیسم بود که با حمایت امپراتوری، این همزیستی را نابود کرد.
صهیونیسم مانند سرطان، متاستاز می‌دهد؛ بدون مقاومت، خشونت آن منطقه و سپس جهان را فرا خواهد گرفت. به همین دلیل مردم باید به دولت‌ها فشار بیاورند تا با این رژیم نسل‌کش همکاری نکنند.
ایران و ونزوئلا به دنبال جنگ نیستند. ما به دنبال صلح هستیم. اما ما همچنین می‌دانیم که اگر اکنون از مردم فلسطین حمایت نکنیم، این سرطان رشد خواهد کرد. و اگر کسی این باور را ندارد، کافی است به آنچه در سوریه و لبنان میگذرد توجه کند.
سرنوشت فلسطین، سرنوشت بشریت است. ما نمی‌توانیم ساکت بمانیم. سکوت، به معنای شراکت در جنایت است.
منبع: رِزومِن، ۲ مه ۲۰۲۵
https://venezuelanalysis.com/interviews/iran ـ venezuela ـ and ـ their ـ anti ـ imperialist ـ alliance ـ a ـ conversation ـ with ـ ali ـ faramarzi/