ملت شریف ایران!
در پی تحولات چند روز اخیر و اعلام آتش‌بس موقت در میانۀ بحرانی نفس‌گیر، وظیفۀ خود می‌دانیم نکاتی را با شما مردم بزرگوار، آگاه، و مقاوم در میان بگذاریم. تحولات اخیر، نه‌فقط رویدادهایی گذرا، بلکه نشانه‌هایی هشداردهنده از مرحله‌ای تازه و حساس در تقابل جبهۀ مقاومت با نظام سلطهٔ جهانی است. در چنین لحظاتی، وظیفهٔ همۀ ماست که فارغ از هیاهوها و داوری‌های شتاب‌زده، با درکی روشن از واقعیت‌ها، نقشی سازنده و مسئولانه در مسیر حفظ امنیت، کرامت و اقتدار کشور ایفا کنیم.
خوب است هم‌میهنان عزیز، با دقت و آرامش به بیانیۀ اخیر شورای عالی امنیت ملی توجه کنند و به جای دامن زدن به نگرانی‌های بی‌پایه یا بازتولید فضای التهاب‌آلود، با اعتماد به درایت و هدایت خردمندانۀ رهبری نظام، زمینۀ تقویت وحدت ملی و آرامش اجتماعی را فراهم آورند. در چنین مقاطع حساس، آنچه بیش از هر چیز نیاز است، همبستگی، هوشیاری و امید است. بیاییم به‌جای واهمه و تردید، نیرویی مثبت به جامعه تزریق کنیم، دل‌ها را گرم نگاه داریم و با تشویق، همراهی و همدلی، آمادگی خود را برای مقابله با هرگونه توطئه یا بحران احتمالی ارتقا بخشیم. این زنجیرۀ مستحکم اتحاد و اعتماد، همان سپر پولادینی است که کشور را از طوفان‌های سهمگین گذر داده و باز هم خواهد داد.
دشمن، این‌بار نیز همچون گذشته، در تلۀ تکبّر و محاسبه‌های نادرست خود گرفتار آمد و در برابر ارادهٔ ملت ایران مبهوت ماند. ما با پایداری و صلابت، توهم نفوذ و برتری او در منطقه را به چالش کشیده‌ایم. بی‌تردید، مسئولان کشور با درک ژرف از شرایط خطیر کنونی، ضمن رسیدگی جدی به خلأها و کاستی‌ها، در کنار آسیب‌دیدگان از خشونت کور و جنایت‌بار رژیم صهیونیستی خواهند ایستاد. آن‌ها نه تنها بازسازی خرابی‌ها را با عزم راسخ دنبال خواهند کرد، بلکه با تدبیر و اقتدار، امنیت و ثبات را به جای‌جای کشور بازخواهند گرداند. ایران عزیز، با تاریخی پرفراز و نشیب، بار دیگر از آزمونی سخت و سرنوشت‌ساز، سربلند، متحد و ریشه‌دارتر از همیشه بیرون خواهد آمد.
با این‌همه، باید واقع‌بین بود: این نبرد بزرگ هنوز به پایان نرسیده است، و تنها به ایستگاهی موقت در میانۀ راه رسیده‌ایم؛ آتش‌بسی شکننده، نه به‌معنای صلحی پایدار، بلکه فرصتی کوتاه برای بازچینی مهره‌ها، سنجش وزن‌ها، و تعبیهٔ تدارکاتی که سرنوشت مرحلۀ بعد را رقم خواهد زد. تجربه به‌روشنی نشان داده که دشمن، به‌ویژه ایالات متحده، نه اهل وفاداری به تعهدات است و نه آمادهٔ پذیرش منطق مقاومت. آنچه امروز آمریکا را وادار به تقلا برای آتش‌بس کرده است، نه تغییر در ذات سلطه‌طلبانه‌اش، بلکه مجموعه‌ای از فشارها، ناکامی‌ها، نگرانی از گسترش درگیری و ترس از پیامدهای مهارناپذیر آینده است؛ عواملی که شاید از دید بسیاری پنهان مانده باشد.
در چنین لحظه‌ای، ساده‌انگاری و تحلیل‌های سطحی، بزرگ‌ترین خطر برای امنیت و اقتدار ملی است. نباید فریب آرامشِ موقت را خورد و نباید تصمیم به آتش‌بس را ساده‌سازی کرد. این تصمیم محصول پیچیده‌ترین موازنه‌های میدانی، سیاسی و راهبردی است. آنچه اکنون بیش از همیشه ضروری است، حفظ هوشیاری، پرهیز از تفرقه، و تمرکز بر بازسازی ساختارهای قدرت ملی است: از توان موشکی و دفاعی گرفته تا مقابله با عوامل نفوذی داخلی، از نقد مسئولانه و سازنده تا پالایش عمیق در سطوح مدیریتی و تصمیم‌سازی. ما باید با نگاهی روشن به تهدیدات آینده، راهبرد بازدارندگی را بازتعریف کنیم، ابتکار را از کف ندهیم و به جهانیان نشان دهیم که ایران، تنها خواهان صلحی شرافتمندانه است؛ اما اگر صلح به‌معنای تسلیم باشد، ایستادگی را به‌مثابۀ تنها راه شرافتمندانۀ بقا برخواهد گزید. آزمون اصلی، هنوز در راه است.
ملت بزرگ ایران!
این بیانیه نه دعوت به سکوت است، نه نادیده گرفتن خطاها. ما خواهان نقد آگاهانه، اصلاح سازنده و هوشیاری دائمی هستیم. اما بیش از همه، به همبستگی ملی نیاز داریم. به جبهه‌ای متحد و مقاوم، که در برابر هجمه‌های رسانه‌ای، سیاسی، و نظامی دشمن بایستد. آینده را با عقل و ایمان، با مقاومت و اصلاح، با امید و تلاشی پیگیر باید ساخت.
«جمعی از هواداران اتحاد چپ ضدامپریالیست ایران»
تهران، تیرماه ۱۴۰۴ —