اتحاد در عمل و هم‌افزائی نیروهای انقلاب: هم استراتژی هم تاکتیک!
امروز با جمعی از دوستان در تظاهرات روز قدس تهران شرکت کردیم. تجمع ما به دعوت چهار سازمان مردم‌نهاد شکل گرفت: “خانه آمریکای لاتین”، “مقاومت جهانی برای صلح و عدالت”، “امت واحده” و “شاخه ایرانی ضد فاشیسم بین‌المللی”.
این تجمع اگر چه به لحاظ اندازه فیزیکی کوچک بود، ولی بافت و ترکیبی ویژه داشت. ویژگی‌اش، در کنار هم قرار گرفتن نیروهای مختلف برای سر دادن شعار و دست‌‌زدن به اقدام مشترک بود.
سفیر ونزوئلا و کاردار سفارت کوبا در جمع حضور داشتند. سفیر کوبا و نیکاراگوآ به علت بیماری و سفیر بولیوی به خاطر سفر به کشور متبوع خود، ضمن حمایت از این اقدام، امکان حضور نداشتند. تظاهرات با شکوه بود و استقبال جمعیت از حضور ما، مشوقی شد برای ادامه راهی که در آن گام برداشته‌ایم.
زیبایی صحنه در این بود که نمایندگان کشورهای سوسیالیستی در جمهوری اسلامی، در کنار انقلابیون مسلمان و دیگر مبارزین ضد امپریالیست، ذیل پیامی واحد رژه می‌رفتند. یعنی، باورمندان به نحله‌های مختلف فکری و عقیدتی، در مبارزه مشترک، در مطالبه مشترک، با هم یکدل و همصدا شده بودند. و این هم‌افزایی که در مقیاسی کوچک در جمع ما در خیابان انقلاب به نمایش درآمد، اگر وسعت یابد، اگر همه‌جاگیر و جهانگیر شود، و اگر هم به استراتژی و هم به تاکتیک تبدیل شود، اعجاز می‌کند. اعجاز، به معنی واقعی! چرا که اساس برنامه نظام سلطه بر ایجاد تفرقه استوار است و همبستگی، اتحاد و یکپارچگی ما، بر جوهر برنامه دشمن فائق می‌شود و شیشه عمرش را بر زمین می‌کوبد.
بنری که ما در تظاهرات حمل می‌کردیم، علاوه بر خواست توقف فوری نسل‌کشی در فلسطین، یک پیام بس مهم دیگر هم داشت و آن این بود که: “تا آزادی فلسطین، از پای نمی‌نشینم.” و اکنون سؤال این است که آیا ما در عمل کردن به این شعار به عهد خود وفادار می‌مانیم!
این یک سؤال جدی‌ست. دولت فاشیستی اسرائیل دهها هزار تن از مردم فلسطین را به خاک و خون کشیده، غزه را با خاک یکسان کرده، تمامی جمعیت آن را در خرابه‌ها و زباله‌دانی‌ها آواره کرده و با جلوگیری از رسیدن آب و غذا و دارو به آنان و ادامه بمباران‌های وحشیانه، شنیع‌ترین نسل‌کشی را به این ملت مظلوم تحمیل کرده است. و حالا، این موجود درنده، سرمست از جنایات خود، نقشه کوچ‌دادن قطعی ساکنین غزه از سرزمین میهنی‌شان را تدارک می‌بیند. و آنوقت ما چه کار می‌کنیم و چه کار قرار است بکنیم؟
گفته‌ایم که ایستادگی می‌کنیم و اکنون زمان ترسیم نقشه راه برای این ایستادگی است. کارمان مشخص و قابل تعریف است: ابراز حمایت با ملت مظلوم فلسطین، به طور مستمر و نه تنها در روز قدس. چگونه؟ با پخش حقایق، صدور قطعنامه حمایتی در هر کلاس درس و هر کارگاه در سراسر کشور، با برگزاری تظاهرات، با جمع‌آوری کمک‌های مردمی و بالاخره به هر طریق ممکن.
فلسطین امروز بیش از گذشته نیاز به همبستگی بین‌المللی دارد و وظیفه ما ایرانیان در این زمینه خطیر است..
باشد که با آگاهی کامل و تمامی توان، به این وظیفه انسانی و انقلابی خویش عمل کنیم و دیگران را نیز در این مسیر آزادیبخش با خود همراه سازیم.
یاد تمامی شهیدان راه مقاومت گرامی‌باد!
حمید شهرابی – ۸ فروردین، ۱۴۰۴