پریسا نصرآبادی، ۹ تیر، ۱۴۰۴ —
- ایران، روزی جنگنده‌هایی خواهد ساخت که مانند پهپادها و موشک‌هایش، بازی‌های غرب-جمعی را در جنوب-جهانی برهم خواهد زد.
- آن روز می‌تواند چندان دور نباشد، مشروط بر این‌که سرنوشت جنگ امروزمان به مغزها و بازوهای منفصل دشمن وجودی‌مان در درون ایران سپرده نشود.
- جنگ تمام نشده و به این زودی‌ها نیز تمام نخواهد شد. این باید برای همه به ویژه صاحبان جاه و مقام از همیشه روشن‌تر باشد.
- وضعیت جنگی، آرایش جنگی می‌طلبد؛ هم در سطح حاکمیت و هم در جامعه.
- هریک از مسئولان و مقامات کشور که درصدد انکار وضعیت جنگی هستند یا اصرار دارند که مملکت را با همان شیوه‌های فشل گذشته اداره کنند و اوضاع داخلی را عامدانه و آگاهانه، به ورطۀ بحران‌های اقتصادی، اجتماعی و سیاسی بیافکنند، عملاً دارند با دشمنان ایران هم‌افزایی می‌کنند، و باید همین امروز کنار روند و یا برکنار شوند.
- اگر زودتر از این‌ها و پیش از این که جنگ مرئی شود و با سویه‌های نظامی پررنگ‌تر جلوه کند، تحریم‌های حداکثری، ترورهای زنجیره‌ای، تروریزم سایبری و جاسوس‌پروری و… به عنوان مصادیقی از جنگ غیرکلاسیک دشمنان علیه تمامیت کشور و ملت ایران به رسمیت شناخته شده بود، برنامه‌ریزی‌های خرد و کلان کشور با این فهم از وضعیت صورت گرفته بود، سختگیری‌های ضروری چه در مقابله با فسادهای اقتصادی و سیاسی و چه در سطوح حفاظتی و امنیتی اعمال شده بود، و ایران که تا این اندازه تحت فشار و تهدید بوده، در عرصه‌های مختلف چنین یله و بی‌دروپیکر نبود، اکنون سطح آمادگی ملّی برای تطبیق با شرایط جنگی به ویژه برای مسئولان حکومت تا این اندازه دشوار نبود. مردم قدرت انطباق و انعطاف بیشتری در فهم شرایط دارند تا اصحاب قدرت.
- مردم به‌طور غریزی دریافته‌اند که برای بقاء و حفظ تمام دارایی‌های زیستی و تمدّنی خود باید بجنگند. مردم ارادۀ به جنگیدن و استقامت کردن دارند. آن‌ها که می‌خواهند بی ارادگی خود را به مردم فرافکنی کنند، مخلّ انسجام ضروری در وضعیت جنگی هستند. در وضعیت جنگی مماشات سمّ است و می‌تواند یک ملّت را از پای درآورد.
- همین امروز یا فردا، ممکن است دوباره آژیرهای جنگ به صدا در بیاید و آتش‌بسِ شکننده دود شود و به هوا برود، آماده‌ایم؟
- خطای محض است اگر مقامات کشوری و لشکری، به هر دلیلی ─حتی به بهانۀ حفظ آرامش روانی جامعه─ وضعیت را عادی جلوه بدهند. شرایط به هیچ‌وجه عادی نیست. آرامش روانی در وضعیت جنگی نیز، با شیوه‌ها و ابزارهای متفاوتی برقرار می‌شود.
- ضامن آرامش روانی جامعه در شرایط کنونی می‌تواند این باشد که همۀ ما «به واقع» در یک کشتی نشسته‌ایم و اگر جنگی هست، برای همه است. پس هرکه در این حلقه نیست، باید از منابع قدرت و ثروت خلع ید شود.
- انکار این واقعیت که «ما با تهدیدهای وجودی مواجه هستیم»، نه فقط دردی را دوا نمی‌کند، بلکه ما را به قهقرایی فراتر از آن‌چه می‌توان متصوّر بود، می‌برد.
- دیگر نمی‌توانیم جان عزیز فرماندهان، سربازان، دانشمندان و مردمان رنج‌کشیدۀ کشورمان را فدای الیگارش‌ها و بروکرات‌های گردن‌کلفت و فاسدی کنیم که جنگ را به نیابت از دشمنان در این سرزمین آغاز کردند و با خیر عمومی و این ملّت تعارض منافع دارند… دیگر بس است.
- جنگنده نداریم، اما می‌توانیم جنگنده باشیم.